18 juni... Afgelopen nacht is in het pension de stroom uitgevallen. Het is aardedonker, er is geen warm water en we zijn telefonisch onbereikbaar. Een situatie die we kennen van de eerste reizen naar het oosten. Niemand lijkt zich druk te maken, dit is wat het is. Bij het ontbijt zitten we met verschillende nationaliteiten waaronder Polen, Canadezen, Roemenen en Nederlanders. Er zijn ook twee stagiaires waarvan de ene half Italiaans is en de andere half Russisch.
De oudere man, die Stefan heet, komt bij ons zitten en de verhalen van gisteren gaan verder. In Nederland is het vandaag, zondag 18 juni, vaderdag. We besluiten Stefan te verrassen met een doppenset van Datona (bedrijf waar Simon werkt). Stefan is er erg blij mee en zegt aan ons te zullen denken elke keer wanneer hij het gaat gebruiken. De Polen laden de motoren, de Canadezen vertrekken lopend met een rugzak en wij doen het dak eraf. We hebben nog geen bestemming omdat er nog steeds geen stroom is en er dus geen mogelijkheid was om iets te zoeken. Kilometers verderop is er weer bereik.
We gaan richting de Transalpina en om daar te komen gaan we door een groot natuurgebied. De kerk komt uit en de kerkverlaters staan in groepjes nog bij elkaar. Verderop lopen een paar vrouwen met hun schort voor. Ik vraag me af of ze geen bh hebben, of dat de enige bh die ze hebben toevallig vandaag nog hangt te drogen. Het woord hangjongeren kennen we maar hier is de uitleg van hangouderen. Het miezert een beetje en het dak gaat weer dicht. Bij een restaurant drinken we koffie. Het terras vult zich al gauw met veel motorrijders die zich de zwarte raven noemen.
We realiseren ons plotseling dat we nog geen vignet voor Roemenië hebben gekocht en regelen dat ter plekke. Vanuit Duitsland krijgen we drone beelden van de beide zoons die met een groep op motorvakantie zijn. Reislustige genen of toch reislustig bloed? Zodra het droog is, gaat het dak er weer af. De wind, de geuren uit de omgeving en het geluid van zingende vogels zijn hemels. De route leidt ons kilometers lang door de bergen. Een oude spoorlijn is overwoekerd en roestig achtergebleven. De snelstromende brede rivier toont haar woest kolkende golven met schuimkoppen. Daar waar de zon niet wordt belemmerd door een berg komt er een schittering over het water. Toerisme is hier nog niet te vinden. Ik kan mij voorstellen dat een ervaren kajakker hier wel mogelijkheden ziet.
We verlaten de rivier en gaan via dorpjes naar onze eindbestemming voor vandaag.Waarschijnlijk zijn de foto's op Booking.com met een Samsung mobiel gemaakt. De werkelijkheid is nogal afwijkend. Als we binnenkomen staat er een joekel van een geprepareerde beer met kerstmuts in de woonkamer. Sowieso zijn wij allebij geen fan van opgezette dieren, maar ieder zijn smaak. Het verblijf is netjes en er is veel aandacht besteed aan de details. Met grote dank aan Google translate kunnen we een gesprek voeren. De dochter van mevrouw woont en werkt in Nederland. Mevrouw is pasgeleden oma geworden. Achter de woning is de boerderij. Mevrouw werkt hard en ook het welkomstdrankje is door haar gemaakt.
Voor het avondeten zoeken we een restaurant in de buurt. We komen bij een lange oprijlaan en zien aan het eind een sprookjesachtig restaurant. Aan mij de eer de trap van het restaurant te bestijgen om te vragen of er plek is om te komen eten. Ik voel me een Doornroosje die van vertrek naar vertrek gaat. Dan ontmoet ik een dame die ons een plek aanbiedt.
We zijn de enigste gasten, maar het eten dat bereid is van streekproducten smaakt zonder vlees beregoed!
Reactie plaatsen
Reacties