Some people make the world special just by being in it

Deze prachtige plek in Servië komt in de boeken als verrassend en onverwacht. Het is zaterdag 17 juni en vandaag gaan we naar Roemenië. Een grote markt trekt deze ochtend al veel bezoekers. De kilometers door Servië zijn vooral door industriegebieden voorzien van vergane glorie. Fabrieken in bouwvallige staat maar nog steeds in gebruik. Met grote letters staat op een fabriek: " Pride of Serbia". We passeren opnieuw de Donau wanneer we door een natuurgebied rijden. Langs een meer rijden we langs een grote camping waar het seizoen nog moet beginnen.  In de dorpjes zien we veel loslopende honden. Buiten het dorp zien we een vos oversteken.

Een mooie route, maar hier en daar zijn de wegen erg slecht.

Bij de grens om Servië te verlaten, vindt de douane twee zakken vogelzaad in onze kofferruimte. Dat is bestemd voor Bert in Cluj die een volière met verschillende vogels heeft. De douanier verstaat geen Engels en ik hoor dat Simon het probeert uit te leggen.
Ik geef hem nog als tip te gaan fluiten, maar dat risico neemt Simon nu niet. Simon moet meelopen. Hij staat daar inmiddels met vier douaniers die zich buigen over de vondst. Wanneer iemand de gegevens op het etiket googled, komen ze uit bij de vogelloods in Drachten. Grote hilariteit. Eén van de douaniers laat nog vallen:
" Ja ja, Nederlanders en drugs, snap je?" We mogen mét vogelzaad, door naar Roemenië.

De reservering is in een gebied waar we met de mobiel geen bereik meer hebben en dus ook geen navigatie.
In the middle of nowhere, echt aan het eind van de lange weg, komen we bij een groot pension. We besluiten vooraf dat, wanneer er geen WIFI is, we de overnachting betalen en verder rijden. Een oudere man komt bij de auto en spreekt Duits. We horen hem door de gangen Mia Mia roepen en dan verschijnt er een aardige mevrouw die ons de kamer laat zien. Er is WIFI en we besluiten te blijven. Mia blijkt een geweldige gastvrouw die ons meteen een welkomstdrankje aanbiedt...zelfgemaakt. De keel wordt schoongebrand en het smaakt erg lekker. We zitten in het restaurant dat helemaal aangekleed is in Roemeense Mia stijl.
Je zou het ook kunnen duiden als een museum.
In ieder geval vragen de keurig verzorgde vloerkleden om mijn sneakers te verruilen voor de sokken op de bodem in mijn tas. Mia voorziet ons van Roemeense volksmuziek.Ik ben nu al fan van Mia.
We hebben de indruk de enige gasten te zijn, maar dat is niet erg.  Wij hebben Mia, ook al spreekt ze geen woord Duits of Engels.

Simon is lange tijd buiten bij de man die ons in het Duits aansprak. De geschiedenis van de man en deze plek bevat boekwaardige verhalen en gebeurtenissen. De rode draad daarin bestaat uit de thema's moed, verlies en perspectief. Simon krijgt een rondleiding op het terrein. Ondertussen komen er drie Canadese wandelaars waarvan één een tekenbeet heeft.
Met een net uitgeblazen lucifer wordt dit probleem aangepakt.

Mia heeft de tafel gedekt voor 24 personen, maar wij zijn de enige gasten in het restaurant. Er is geen menukaart want dat is niet nodig. Om 19 uur precies staan onze borden klaar, gevuld met gegrilde kip, patat en tomaten. Dan vertelt Mia dat ze een kadootje voor ons heeft en komt met zelfgemaakte cheesecake.
Wat een bijzondere plek met bijzondere mensen.

We wandelen nog naar de rivier en worden vergezeld door drie honden. Op de terugweg nemen de honden een andere afslag en we zien ze niet meer terug.