Stop worrying about the potholes in the road and enjoy the journey

Maandag 27 juni... We verlaten het mooie Mariánské Lázně (Mariënbad). De stad telt ruim 13.000 inwoners en ligt in het Bohemer Woud. Sinds de negentiende eeuw is Mariënbad bekend geworden door het kuuroord. Sinds vorig jaar staat het kuuroord op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Vanmorgen lijkt de stad nog te moeten ontwaken want het is erg rustig in de straten. Wij zullen ons Mariënbad herinneren als de stad met de zingende fontein.  De stad die ons laat in de avond trakteerde op  muziek uit de film "Once upon the time in the West".

Het dak kan eraf want de temperatuur begint al te stijgen. We hebben ongeveer 500 km voor de boeg om bij ons volgende logeeradres te komen. Voor komende nacht hebben we in Bratislava een overnachting geboekt. Het is altijd weer afwachten of de plek overeenkomt met de plaatjes op de site van Booking.com. Hier en daar zijn zeer getalenteerde fotografen die van een stal een paleis weten te maken.

Zo ook vandaag... Het hotel in Bratislava lijkt op een gedateerde fabriekshal met een hoog Oostblok-gehalte. Bij de receptie zit een aardige en vooral spraakzame dame met een rose haardos, rose blush op de wangen en paarse oogschaduw. Ze spreekt Engels en vertelt dat ze een paar keer in Amsterdam is geweest. Haar vrolijke lach en enthousiasme overtuigen ons dat zo'n leuk mens nooit op een saaie plek zou werken. Boven verwachting blijkt het hotel van binnen toch echt heel hip en schoon te zijn. Alles is aanwezig en gelukkig is er ook een goedwerkende airco. De temperatuur heeft inmiddels de 34 graden bereikt. Afkoelen en eerst maar even een praatje maken met meneer Gusto. Voor de komende dagen wordt extreme hitte verwacht met komende nacht kans op onweer.

Bratislava is een stad die we in de loop der jaren regelmatig hebben bezocht voor een overnachting op doorreis naar of vanuit Roemenië. De hoofdstad van Slowakije ligt in het zuidwesten van het land met aan weerszijden de Donau. Met ongeveer 430.000 inwoners ligt het aan de voet van de kleine Karpaten.

We trekken de wandelschoenen aan maar ontdekken naast het hotel een ijssalon. Ik hoor nog net het woord "ijskoffie" en zie Simon vervolgens ook al op het terras zitten. Hij een ijskoffie en voor mij een halve liter limonade met vers fruit. Ondanks de warmte wandelen we de route naar de Donau. We vinden een restaurant op het water en zitten op de eerste rang. Eten op deze locatie is het toppunt van vakantie. Een zacht briesje zorgt voor een aangename temperatuur. Het uitzicht is groots. Links van ons zien we de Most NSP brug en rechts the Old Bridge. Aan de andere kant van de Donau prijkt  het majestueuze kasteel van Bratislava met haar vier hoektorens. In de kroontoren worden kroonjuwelen uit de 13de eeuw tentoongesteld. Konden we maar voor heel even terug in de tijd om te zien hoe het leven toen was in deze imposante stad.

We wandelen terug naar het hotel. De route gaat door een park. In het park zitten hier en daar een paar mensen, wordt er gitaar gespeeld, komt iemand op een step voorbij  en lijkt een man een dutje te doen in het gras. Met een enorme loopbrug gaan we over de snelweg en het treinspoor. Het laatste stuk slenteren we door de wijk met hoge flatgebouwen. Bratislava heeft onze nieuwsgierigheid gewekt.

Meneer Gusto is vroeg deze dinsdagmorgen 28 juni. De Italiaan weet precies wat nodig is om mij zover te krijgen om op te staan. Terwijl ik nog wat boodschapjes bij de supermarkt haal, stelt Simon de navigatie in voor de route naar Cluj. Net over de grens van Hongarije rijden we langs het dorpje Level. Toen de jongens nog klein waren hadden we daar een slaapplek geboekt. Volgens Simon een prima plekje, volgens mij deugde het daar van geen kanten. Glurende gluiperds en louche handelaren die alles wat los en vast zat probeerden te verkopen. Later bleek het ook een afwerkplek voor prostituees te zijn. We hebben toen prima geslapen en tot mijn grote verbazing stond onze auto er de volgende ochtend ook nog.

We stoppen voor koffie en op de parkeerplaats vult een sterke geur van gebakken uien onze neus. Een groep vrachtwagenchauffeurs staat bij elkaar. Er wordt gepraat, gelachen, gerookt en gebakken. We rijden langs uitgestrekte velden met zonnebloemen. Ze hebben nog allemaal de kop in slaapstand en wachten tot de zon tevoorschijn komt. Het is bewolkt maar de temperatuur is aangenaam. Vandaag veel kilometers snelweg en daarom houden we het dak erop. Als ik ergens naar binnen ga om twee cappuccino te halen lees ik op de bon dat ik 1420Ft heb betaald. Het omrekenen van vreemde valuta vind ik altijd zo'n gedoe. Via de app zie ik later dat er €3,60 afgeschreven is. Leve de pin! 

Margriet appt alvast het keuzemenu voor vanavond. Met nog honderden kilometers voor de boeg voelen we nu al een warm welkom. Schrijven werkt goed voor mij tijdens de vele reisuren. Stilzitten is nooit mijn sterkste kant geweest. Ik heb een paar keer aangeboden om te rijden maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin in. Simon vindt het gelukkig heerlijk om achter het stuur te zitten. Onderweg werp ik mij op als brillenglazenpoetser, wateraanreiker en voorlezer. Via de ring rijden we voorbij Boedapest. De zon breekt door en de temperatuur schiet omhoog. Het is bijna elf uur en al 30 graden.

Nog net voor de grens van Roemenië staat een chauffeurscafé waar we gaan lunchen. Iedereen eet binnen omdat de temperatuur inmiddels de 35 graden heeft aangetikt. Na ons vertrek uit Nederland rijden we het vijfde land binnen. De paspoorten worden kort geopend, teruggegeven en we krijgen  het sein om door te rijden. We zijn in Roemenië.

Ook deze keer is het weer de prachtige route naar Cluj. We rijden door dorpjes waar zo nu en dan iemand rust in de schaduw van een boom. Langs de drukke weg zien we ooievaars hoog op een paal in hun nesten. Kraampjes staan langs de weg waar mensen hun vers fruit, houtwerk en handwerkproducten verkopen. Genoeg mogelijkheden om souvenirs mee te nemen. Er is ook een kraam met een ruim aanbod  van tuinkabouters. Ik kan zo snel niet bedenken wie ik daar blij mee kan maken 😂 We zien de uitgestrekte vlakten met in de verte de heuvels die nu nog de stad voor ons verborgen houden. Er is nog genoeg tijd voor een live-luisterboek-sessie. Het worden twee ludieke verhalen. Het verhaal over mieren in een bed in een hotel zorgen ervoor dat ik het inmiddels overal voel kriebelen. Van Margriet krijg ik ondertussen een foto van een zelfgebakken taart. Een echte leid-mij-niet-in-verzoeking-taart waarvan nu al duidelijk is dat weigeren onmogelijk is en natuurlijk heel onbeleefd 😜

We zijn gearriveerd met ruim 1900 kilometer op de teller erbij. Tijd om bij te praten met onze vrienden. Ook al hebben we elkaar een jaar niet gezien, we kunnen doorgaan waar we vorig jaar gestopt zijn. Echte vriendschap heeft niks te maken met afstand en tijd