Zondag 3 juli.. De eigenaresse van de cabana's in het dorpje Căpîlna heeft om half tien de koffie voor ons klaar. Koffie van versgemalen bonen op deze zondagmorgen. Deze plek is bijzonder mooi wat betreft de ligging want we zitten midden in de natuur. De rivier kunnen we horen stromen en de rotsen staan als grote bewakers aan weerszijden van de weg. De cabana's zijn qua omvang en uitstraling het tegenovergestelde van het kasteel waar we gisteren waren, maar op hún manier toch erg charmant.
Het dak van de Megane gaat er meteen af en we rijden richting Turda. Onderweg zien we mooie dorpjes met zoveel verschillende huizen. Ik vermoed dat er hier minder kieskeurig wordt gekeken of de bouw passend is in het straatbeeld. Voor het plaatsen van een dakkapel of aanbouw bespaart dit land waarschijnlijk vele dure afdelingen en commissies. Roemenië staat erom bekend dat de inwoners in verhouding hoog scoren in het bezitten van een eigen woning.
In het land zijn verschillende dorpen waar Roma-families wonen die grote huizen met meerdere verdiepingen bouwen. De afwerking is opvallend glimmend. Daken zie je vanuit de verte al schitteren omdat ze gemaakt zijn van glinsterend metaal. Vaak zijn de Gabor- families eigenaars van deze grote huizen. Gabors zijn een subgroep van de Roma en behoren tot de hoogste "kaste". Het vreemde is dat deze grote huizen vaak niet bewoond worden en ook niet helemaal afgemaakt zijn. De families wonen dan wel op het erf maar dan bijvoorbeeld in een klein gebouwtje. Het gaat erom dat ze kunnen laten zien wat ze bezitten. De Gabor-vrouwen zijn te herkennen aan hun kleurrijke kledingstijl en gevlochten haar. De heren vallen op met hoge zwarte hoeden en dragen meestal een grote snor. Het zijn veelal handelaren. Oorspronkelijk komen de Roma uit India en is hun migratie sinds de Middeleeuwen naar Europa begonnen. Na de Roemenen en Hongaren vormen de Roma de grootste groep inwoners in Roemenië. Bij de bevolking zijn de Roma niet altijd heel geliefd en welkom.
Afgedwaald in gedachten maar nog steeds op route is ons plan om vandaag naar Cheile Turzii te gaan. Na onze heerlijke koffie vanmorgen hebben we verder nog niks gegeten. Het is bijna half twaalf wanneer we door de stad Alba lulia rijden en stoppen bij een luxe bakkerij waar je ook koffie kunt bestellen. De keuze is groot als we de vitrines vol gebak, koek en brood zien en alles ziet er lekker uit. We zitten op het terras met vier koffie en daarbij broodjes en cake waarvoor we €14,- hebben betaald. Een meisje wordt door haar ouders naar ons gestuurd om geld te vragen. Als we niks geven loopt ze weer door en gaat bij de bakker naar binnen waar ze een glaasje water krijgt. Verderop gaat ze bij haar ouders op een stenen muurtje zitten. Margriet koopt vier appelkoeken en we brengen het bij dit gezin dat ons vriendelijk bedankt. Zowel Bert als Margriet zijn vastberaden waardoor tijd aan wikken en wegen niet wordt verspild. Als iemand honger heeft op je pad en je hebt de mogelijkheid, geef ze te eten.
De grote rotspartijen zien we in de verte over de uitgestrekte velden met zonnebloemen. De gele kleur steekt mooi af tegen de blauwe lucht en de zandkleurige rotsen en bergen. Daar ligt Cheile Turzii. Voordat we de wandel-klim-klautertocht gaan beginnen drinken we gekoelde versgeperste vruchtensap bij één van de kraampjes. Het is opnieuw erg warm. De wandelroute gaat door een bos maar ook dat zorgt voor weinig verkoeling. Met een mesje worden mijn broekspijpen afgesneden en gescheurd en dat voelt stukken beter. De route langs de rivier wordt lastiger door de vele keien die soms verraderlijk glad zijn. Een kabel geeft ons enig houvast om te voorkomen dat we meters naar beneden vallen. In Nederland zou je opvallen wanneer je zonder bergschoenen op zo'n pad zou lopen. Hier valt het op wanneer iemand ze wel draagt. Onze wandelschoenen staan nog in Cluj. De indrukwekkende hoge rotswanden zijn een uitdaging voor ervaren klimmers die we zo nu en dan in actie zien. We bereiken het eindpunt, trekken onze sneakers uit zodat onze voeten in het water van de rivier kunnen afkoelen. Een dame met een rode hoed horen we regelmatig schaterlachen terwijl ze foto's van de familie maakt. Simon noemt haar de Roemeense Jeanet. Geen idee waarom😇. De terugweg gaat beter en we zijn blij wanneer we met tintelende benen kunnen bijkomen op een terras. Daar bestellen we versbereide wraps met kip.
We rijden met dichte auto en airco aan naar Cluj waar we enkele uren gaan uitrusten. Daarna zitten we nog een hele poos in de tuin te genieten van deze zondagavond na een paar heerlijke dagen.
Maandag 4 juli en dinsdag 5 juli...
Twee dagen om te rusten en plannen te maken. Na veel reizen zijn een paar rustdagen erg fijn. Rusten wil niet zeggen dat er niks gebeurt. De auto wordt opgeruimd en volgetankt voor ons vervolg op woensdag. Kleding wordt gewassen en mijn grabbelton-reistas wordt geordend. Dat heeft altijd een verrassingseffect op mij om te herontdekken wat ik dus tóch meegenomen heb terwijl ik het nergens kon vinden. Mijn haren worden eindelijk geverfd omdat ik daar thuis geen tijd meer voor had. We bellen met de verzekering om te checken of reizen door Servië gedekt is. Dan blijkt dat de provincie Kosovo buiten de verzekering valt.
Er zijn meerdere wegen die naar Kroatië en Slovenië leiden. We bekijken alle opties. In ieder geval boeken we voor woensdag een overnachting in Timişoara dat in het westen van Roemenië ligt. Voor die overnachting betalen we €29,-. Deze manier van reizen past voor nu het beste bij ons. De vrijheid en vooral ook de mogelijkheid dat je vandaag plannen maakt die morgen kunnen veranderen omdat iets anders de aandacht heeft getrokken.
Bert en Margriet hebben afspraken maar hun huis voelt voor ons als thuis ook als zij weg zijn. De kat zit inmiddels elke avond voor ons slaapkamerraam te wachten tot we hem binnenlaten. De reis gaat morgen verder. Servië en Bosnië Herzegovina zijn landen die bij mij niet in mijn top 10 van vakantielanden staan. Ook in mijn omgeving ken ik weinig mensen die daar zijn geweest. Tijdens onze zoektocht hebben deze landen wel steeds meer de aandacht getrokken.
Misschien is de nieuwsgierigheid ooit gewekt door lieve buren die, vanuit deze landen, door de oorlog gevlucht waren en enkele jaren bij ons in de straat woonden. Onuitwisbaar zijn onze herinneringen aan deze familie.
Er is nog nooit een goede oorlog of een slechte vrede geweest.
Benjamin Franklin
Reactie plaatsen
Reacties